W świecie konopi temat wyboru odmiany to trochę jak rozmowa o samochodach — każdy ma swoje typy, każdy kieruje się innymi kryteriami, a ostateczny wybór często łączy w sobie chłodną kalkulację z nutą sentymentu. Jednak przy decyzji, czy uprawiać rośliny wewnątrz pomieszczenia czy pod gołym niebem, kryteria stają się bardziej obiektywne. Warunki środowiskowe narzucają swoje prawa, a pewne szczepy po prostu lepiej czują się w określonym otoczeniu.
Uprawa indoor i outdoor to dwie różne filozofie. Indoor pozwala kontrolować praktycznie każdy aspekt wzrostu — od temperatury i wilgotności po długość dnia i intensywność światła. To środowisko, w którym roślina jest trochę jak sportowiec trenujący na nowoczesnej siłowni: dostaje dokładnie to, czego potrzebuje, w idealnym momencie. Outdoor natomiast to naturalny rytm przyrody, z jej kaprysami, zmienną pogodą i cyklem pór roku. Tutaj roślina jest raczej podróżnikiem w terenie — musi wykazać się odpornością i umiejętnością dostosowania się.
Odmiany do uprawy indoor często cechują się kompaktowym wzrostem, krótszym cyklem kwitnienia i gęstymi, ciężkimi topami. W zamkniętej przestrzeni liczy się każdy centymetr, więc popularne są rośliny o zwartej budowie, które nie „wystrzelą” pod sufit w fazie stretchu. Klasyki takie jak Northern Lights, White Widow czy Girl Scout Cookies od lat uchodzą za wzorcowe wybory do pomieszczeń — łatwe w kontroli, o przewidywalnym wzroście i bogatym profilu terpenowym. W indoorze chętnie sięga się też po odmiany fotoperiodyczne z dominacją indica, bo szybciej osiągają gotowość do zbioru i lepiej wykorzystują ograniczoną przestrzeń.
Z kolei odmiany outdoor to zazwyczaj szczepy o większej tolerancji na zmienne warunki, zdolne radzić sobie z chłodnymi nocami, wiatrem czy wahaniami wilgotności. Często mają genetykę z dominacją sativa, co daje im naturalną odporność na pleśnie i szkodniki, a także pozwala osiągać imponujące rozmiary. Durban Poison, Amnesia Haze czy Early Skunk to przykłady roślin, które w pełnym słońcu potrafią rozwinąć się w prawdziwe ogrodowe giganty, dając kilkukrotnie większe zbiory niż w uprawie pod lampami. W outdoorze dobrze sprawdzają się też hybrydy o wydłużonym czasie kwitnienia, które w zamkniętych warunkach byłyby zbyt wymagające, a na świeżym powietrzu mają czas, by rozwinąć pełny potencjał.
Warto podkreślić, że wybór nie sprowadza się jedynie do „gdzie” sadzimy, ale też „gdzie” odmiana została stworzona. Hodowcy często selekcjonują genetykę specjalnie pod warunki indoor lub outdoor. Wersje „indoorowe” bywają bardziej wrażliwe na pleśń, bo w zamkniętych warunkach jest ona rzadszym problemem przy dobrej wentylacji. Outdoorowe fenotypy natomiast potrafią znieść tygodnie deszczu bez utraty jakości kwiatów.
Pojawia się też kwestia klimatu. W Polsce i innych krajach o umiarkowanej strefie klimatycznej nie wszystkie odmiany outdoor zdążą w pełni dojrzeć przed nadejściem jesiennej wilgoci i spadkiem temperatur. Dlatego popularnością cieszą się autofloweringi, które niezależnie od długości dnia przechodzą w fazę kwitnienia i są gotowe do zbioru w kilka miesięcy od kiełkowania. Auto Mazar, Auto AK-47 czy Auto Blueberry to przykłady, które dobrze znoszą warunki polowego wzrostu i kończą cykl przed jesiennym ryzykiem pleśni.
Na koniec warto dodać, że wielu doświadczonych growerów wcale nie wybiera jednej drogi. Prowadzą równolegle uprawy indoor i outdoor, testując, jak ta sama odmiana zachowuje się w różnych środowiskach. Różnice bywają zaskakujące — ten sam szczep potrafi w pomieszczeniu wytworzyć ciężkie, żywiczne topy o intensywnym aromacie, a w ogrodzie rozwinąć luźniejsze kwiaty, ale z szerszym spektrum terpenów.
Wybór najlepszej odmiany pod indoor lub outdoor to więc nie tylko kwestia techniczna, ale i część szerszej strategii uprawy. Chodzi o to, by nie walczyć z naturą, lecz współpracować z nią — czy to w hermetycznie zamkniętym growboxie, czy w otwartym polu, gdzie rośliny mogą spojrzeć prosto w słońce.
